ถ้าวันนั้น
ผมปล่อยทุกสิ่งทุกอย่าง
ไว้อย่างที่ควรจะเป็น
วันนี้
ผมคงไม่ต้องอยู่ที่นี่
...
ห้องสี่เหลียมเล็กๆที่ ทึบ ทึม และอัดแน่นด้วยความรู้สึกที่หม่น และ หมหหองเศร้า ห้องที่กำลังจะจบทุกอย่างที่ผมเริ่มที่ผมพลาดพลั้ง มันเริ่มจากตรงไหนนั้นผมก็ไม่แน่ใจ แต่เที่ทีผมจำได้คือ วันนั้ผมไม่น่า"ออก"ไปจากที่นี่เลย..... ปัง!!!! เสียงปืนดังขึ้นพร้อมกับร่างๆหนึ่งของชายผู้หนึ่งที่หล่นลง ทุกสิ่งทุก
อย่างกับเขาคนนั้น ก่อนหน้าที่จะมีเสียงปืนดังขึ้น ราวกับความวิตกจริต ใบหน้าที่แสนทุกข์ทรมาน เศร้า
หมอง ความกระวนกระวายที่มาพร้อมกับความสับสน ทันใดนั้นเองมีเสียงกระซิบกระซาบ พร้อมกับปรากฎ
เงาๆหนึ่งจากมุมห้องพร้อมทั้งปืนในมือที่มีเขม่าคันพวยพุ่งออกมา "มันคงไม่เป็นแบบนี้แกก็รู้..."คำพูดที่
ออกมาจากปากของชายผู้นั้น และความอึมครึมก็เริ่มจางหายสติสัมปชัญญที่เริ่มเลือนรางทุกสิ่งเหมือนกกำลังจะจบลง
....ใช่เราไม่น่าออกจาก"ห้อง"นี่เลย....
ตึงๆๆๆ!!! เสียงประตูห้องดังขึ้นพร้อมกับปลุกชายคนหนึ่งให้ตื่นขึ้น "ฝันงั้นเหรอ..."ชายดังกล่าวพูดกับ
ตัวเองด้วยใบหน้าที่ราวกับว่า มันเกิดขึ้นกับตนเองบ่อยครั้ง
